Etikettering ‘glutenvrij’ verschilt per land

[tine]

Wie denkt dat ‘glutenvrij’ hetzelfde is als ‘geen gluten’ komt bedrogen uit. In een glutenvrij product mag nog een heel klein beetje gluten zitten. Het zou zo weinig moeten zijn, dat (de meeste) mensen met coeliakie er niet ziek van worden. Overheden maken afspraken wat glutenvrij genoemd mag worden en wat niet. En die afspraken verschillen per land en per werelddeel. Spaanse onderzoekers zetten enkele definities van ‘glutenvrij’ op een rij.
 
1.   Europa: een product mag glutenvrij genoemd worden als het maximaal 20 ppm gluten bevat (dat is 20 mg gluten per kilo, vrij vertaald: een mespuntje gluten in een pak suiker). Een product mag ‘glutenarm’ genoemd worden als het maximaal 100 ppm gluten bevat.

2.   VS: een product mag glutenvrij genoemd worden als het van nature geen gluten bevat (zoals een appel) of als het een bewerkt product is zonder granen met gluten. Er mag maximaal 20 ppm gluten in zitten, net als in Europa.

3.   Canada: maximaal 20 ppm gluten.

4.   Australië en Nieuw-Zeeland: maximaal 3 ppm gluten. Geen haver, geen mout van gerst en geen tarwederivaten.

5.   Mexico: als een product gluten bevat (granen met gluten en derivaten daarvan) moet dat op het etiket staan (tekst: ‘dit product bevat gluten’) 

6.   Argentinië: een glutenvrij product mag maximaal 10 ppm gluten bevatten (dit geldt ook voor medicijnen)

7.   China: voedingsmiddelen bedoeld voor de export hebben de vermelding ‘glutenvrij’ op het etiket als er minder dan 20 ppm gluten in zit

8.   Japan: elk voedingsmiddel dat meer dan 10 ppm gluten bevat (of een ander allergeen, zoal ei of melk) bevat een waarschuwing op het etiket (gedeeltelijk verplicht, gedeeltelijk aanbevolen, afhankelijk van de ernst van een mogelijke allergische reactie)

Bron:
https://www.mdpi.com/2304-8158/10/1/66/htm

Opmerking: in de VS zijn verschillende coeliakieverenigingen, en verschillende logo's voor glutenvrij. De ene patiëntenvereniging gebruikt het wettelijke maximum van 20 ppm voor het glutenvrije logo, bij de ander mag er maximaal 5 ppm in zitten (GFMP Gluten Free Manufactoring Program van de NCA National Celiac Association).

[MirjamH]

1 van de redenen om glutenvrij niet strenger te maken in Nederland/Europa is omdat de testen minder goed meten. Een ander is omdat het glutenvrije leven anders 'onleefbaar' is. Hoe kijken ze daar in Australië en Nieuw-Zeeland tegen aan?

[tine]

Wat blijkt: het assortiment aan glutenvrije producten in Nieuw-Zeeland en Australië is niet kleiner dan in Europa. Terwijl dat aanvankelijk wel een argument was voor landen in Europa om 20 ppm als maximum te hanteren (dat leek aanvankelijk ook heel weinig, omdat de norm eerst 200 ppm was). Ik weet nog de tekst uit de EU verordening die mensen met coeliakie 'a wide variety of foods' wilde garanderen, bij de introductie van 20 ppm als max. Het hangt er maar net vanaf waar een overheid voor kiest. Ook met een lagere norm kun je nog steeds een groot aanbod glutenvrije producten hebben, blijkt uit de voorbeelden uit Nieuw-Zeeland en Australië.

Ondertussen zijn de testen die gluten meten in het eten ook beter geworden. Er zijn nu testen die gluten kunnen meten vanaf 0,3 ppm. De huidige meest gebruikte testen meten gluten vanaf 3 of 5 ppm (R5 of G12 ELISA testen).

Ik vind de situatie in de VS ook wel interessant. Daar kun je als coeliakiepatiënt kiezen uit 2 logo's, eentje met gluten tot 20 ppm en eentje met gluten tot 5 ppm. Ben je heel gevoelig, dan neem je die van 5 ppm. Of als je snel wilt opknappen. En je kunt het natuurlijk ook combineren. Dat is daar zo gegroeid omdat de coeliakieverenigingen een eigen systeem hebben opgezet om de voedselveiligheid voor mensen met coeliakie te regelen. En de ene coeliakievereniging is daar strenger in dan de andere. Pas de laatste paar jaar is er nationale wetgeving die vermelding van allergenen in de VS verplicht.

Wat mij betreft komt er op een etiket hoeveel gluten iets bevat. Of per batch, te vinden via een app. Ik vind het maar een rare situatie dat dingen gluten kunnen bevatten boven 20 ppm als gevolg van kruisbesmetting terwijl dat niet op het etiket hoeft te staan.

Ik beschouw mensen met coeliakie als mensen met diabetes. De laatste groep telt koolhydraten. Zo zouden mensen met coeliakie gluten kunnen tellen. En onder hun eigen intolerantieniveau blijven. Je kunt dan bv. jam eten met 100 ppm gluten op glutenvrij brood met 5 ppm gluten, en nog steeds goed bezig zijn (als je gemiddeld gevoelig bent) omdat je onder je eigen limiet blijft.