Ik ben zelf 21 en heb ook nog wel een beetje moeite met dit schaamte-probleem, want het is toch wel een beetje vervelend om elke keer iets anders te moeten eten dan de rest: mensen kijken je toch wel een beetje raar aan. Het goede nieuws is: ze wennen eraan. Bij de eerste paar keer anders eten ofzo wordt je raar aangekeken, maar als mensen eenmaal doorhebben wat het met jou doet als je het wél eet of hoeveel beter je je voelt zonder, tonen ze vanzelf begrip en gaan ze zelfs heel erg hun best doen om rekening met je te houden. Het is even een stap om het uit te dragen, en er worden nog steeds wel grapjes over mij gemaakt, maar die moet je vooral niet serieus nemen. Ik ben inderdaad qua eten een beetje een mafketel, dat is dan maar zo. Daar kan ik ook niks aan doen (ik snap wel dat dat voor iemand van 15 wel echt veeeel lastiger is, dat had ik toen waarschijnlijk ook niet gekund). Maar als je net zoals ik eindelijk opeens spier opbouwt en veel minder dik bent dan je altijd dacht (eeuwige opgeblazen buik) en je veeeeeeel beter voelt dan accepteer je dat van jezelf een soort van en dan kan ik al die blikken en opmerkingen echt wel weerstaan want ik wil echt noooit meer terug. Dus misschien dat het voor jouw dochter ook makkelijker te accepteren is als zij realiseert hoe belangrijk glutenvrij eten voor haar is ofzo?
Het enige wat ik nog echt heel lastig vindt is dat hele zoenverhaal, want tegenwoordig reageer ik daar ook op, maar om nou bij iedereen een glas water in de handen te gaan drukken is ook weer zo, dus meestal neem ik dat op de koop toe. Maar dat is voor jouw dochter aangezien zij een vriend heeft hopelijk een stuk makkelijker.
Heel veel succes ermee in ieder geval!
