Welkom hier JJelle. Eerlijk gezegd schrik ik een beetje van je verhaal, ik begrijp namelijk niet dat je zo lang met klachten bleef rondlopen.
Ik zie zelf er nog niet echt de ernst van in alleen... Ik heb er al een tijdje mee kunnen leven dus waarom nu niet. Sorry maar je had toch klachten en je darmen zijn beschadigd, hoe ernstig moet het nog worden?
Ik moet zeggen nu ik al bijna week of 2 nauwelijks gluten eet voel ik me wel een stuk beter. Ik heb weer enorm veel energie, ik kan weer dingen doen waar ik eerst niet de energie voor had, zoals fitnessen, voetballen, rennen, lange stukken fietsen enz. En daar doe je het voor als je dat verschil na 2 weken al zo goed merkt. Dat moet ook je motivatie zijn om door te gaan.
Ik kan er nu zelf alleen maar om lachen met opmerkingen van Ik heb me altijd al een speciaal persoon gevoeld en nu blijkt dat ik er echt 1 ben. Goed onthouden, dat ben je altijd geweest en dat blijf je ook. Dat heeft niets, ik herhaal maar ook niets met gluten te maken.
Gelukkig kan ik er zelf nog allemaal om lachen, maar ik zie mezelf wel een lastig persoon worden door al die aparte voeding enzo. Straks ga ik naar een feestje en neem ik me eigen hapjes mee... dat staat echt zoooo zielig:P. Niet echt goed voor je image, zeker niet als je 21 bent...Aan dat image moet je lak aan hebben, je gezondheid moet voorop staan. Jij gaat straks ook naar feestjes, jij eet alleen niet alles, alleen dat waarvan jij weet dat het geen kwaad kan. Etiketten lezen is prima te leren. Ik snap best dat het lastig is en ik heb makkelijk praten, mijn man is namelijk diegene met coeliakie.
Ik zie zelf er nog niet echt de ernst van in alleen... :?Meen je dat echt? Wil je niet afschrikken maar lees de verhalen maar van sommige forumleden die al jaren last hebben. Wil jij je daarbij aansluiten? Of kies je ervoor om met een dieet door het leven te gaan. So what? Jij merkt nu al verschil.
Trouwens ergens hier op het forum was er een melding van een zomerkamp o.i.d. voor jongeren met coeliakie, misschien kun jij daar nog naartoe, dan ben je onder lotgenoten.
Let wel, mijn kinderen hadden waarschijnlijk in eerste instantie net zo gereageerd, daarom kan ik je ook wel begrijpen maar coeliakie is niet het einde van de wereld al denk je dat nu wel. Woon je trouwens nog thuis? In dat geval heeft je moeder misschien wel wat aan de tips en recepten die je hier kunt vinden. In het andere geval doe jij dat zelf.
Sterkte ermee.